03.Forgotten moments are recalled

"Prawdę można sobie tylko przypomnieć,
ale jej się nie wymyśli"

 ~Autor nieznany

Dedykacja dla Golden Flower

Podkreśloną czcionką pisane są wydarzenia w trybie narratora.

Kursywa oznacza rozmowę telefoniczną, pisemną, wydarzenia, lub myśli bohaterów.

  DIEGO POV'S

   Wchodzę do gabinetu.

   Ledwo zdążę podnieść głowę a już na starcie wyczuwam odurzający zapach kobiecych perfum. Gdy podnoszę wzrok moje oczy napotykają ciemne  głębie tęczówek od których nie sposób się oderwać. Dostrzegam w nich strach i niedowierzanie. Zupełnie ie rozumiem dlaczego. Może coś stłukła lub coś się stało przez tą minutę.

   - Diego- padło z jej ust pomalowanych  na kolor krwistej czerwieni.

   - Tak mam na imię- mówię zastanawiając się skąd może kojarzyć mnie kobieta. Być może z internetu, w końcu jestem jednym z bardziej wychwytywanych ludzi  świata.- Jeżeli jednak mamy przejść na ty chciałbym poznać także pani imię, panno Capone.

   Patrzy na mnie niezrozumiale, lecz jednak po chwili na jej twarzy wstępuje wyraz ulgi ukryty pod ślicznym uśmiechem. Wyciąga rękę i się przedstawia, natomiast ja łapie ją i przykładam do ust po czym całuję lekko jej wierzch.

   Francesca Capone.

   Teraz gdy o tym myślę, o niej, o jej wczorajszym zachowaniu mogę z całą pewnością stwierdzić że gdzieś już widziałem tę kobietę. Niewiadomą pozostaje tylko sprawa, skąd ja ją znam.

   Tyle że nad tym mogę pomyśleć później a obecnie powinienem skupić się nad sprawą dla której tu przyszła. Mianowicie dom mody Alonso zlecił mojej firmie wykonanie reklamy mającej na celu wypromowanie ich odzieży. Wspólnie z czarnowłosą ustaliliśmy iż najlepiej zdjęcia zrobić u nas z powodu żeby nikt spoza nie był wtajemniczony i aby zdjęcia nie były wykorzystane na inne cele.

   Uzgodnione również zostało miejsce i czas. Nie mówiła kto przyjdzie, a i ja nie wnikałem prócz tego że powiedziałem aby najlepiej przygotowała się jakaś kobieta, ponieważ modelem może zostać ktoś od nas ze względu na to iż u nich wszyscy są na zwolnieniu. Uprzedziła mnie że to nie ona podejmuje działania i że musi skontaktować się z szefową,  po czym oznajmiłem jej iż różnie dobrze może dać mi znać do wieczora. Przystała na to i później omawialiśmy mniej więcej to co miała jeszcze wpisane do telefonu odnośnie sesji.

   Lustruję ponownie wymagania napisane odręcznym pismem.  Przed oczami tańczą mi duże i wyraźne litery napisane pewną ręką w taki sposób że aż zachęcają do podziwiania wyrazów zapisanych nimi. Tak na prawdę to zupełne przeciwieństwo  mojego stylu pisania. Pisania którego powinienem teraz używać i wypełniać różne papierzyska które są porozwalane na całej szerokości i długości mojego biurka a także i w szufladach w nim umiejscowionych.

Zdaję sobie sprawę że na prawdę powinienem dziś dokończyć wypisywanie chociaż jednej czwartej z tych wszystkich kartek, ale tak bardzo mi się nie chce że myślę o reszcie dzisiejszego popołudnia które mógłbym spędzić z kumplami przy dobrym piwie i może jakimś dobrym filmie.

   Ostatecznie jednak postanawiam umówić się z nimi w tym celu na wieczór a na razie zająć się obowiązkami.  Wyciągam więc telefon i szybko wstukuję PIN po czym wybieram numery chłopaków i na szybko sklejam informacje.

Dzisiaj. Męski wieczór. U mnie. Punkt 20. Fede nie bierz Camili.

Diego.

   Gdy otrzymuję zgodne odpowiedzi biorę się za pierwszy plik kartek...

     FRANCESCA POV'S

   Diego! Nie rozpoznał mnie! Tak! Nawet jak się przedstawiłam.

   Hm... To znaczy jedynie tyle że faceci mają krótką pamięć. Jednak, mimo tego faktu chyba nie mam zamiaru przesiedzieć całego dnia na użalaniu się z tego powodu. Tamte czasy minęły i nie mogą powrócić. Nie powrócą ani stany depresji, ani tym bardziej zaburzenia lękowe.  Ja już tego sama dopilnuję. Teraz już mam prawo nad wszystkim samodzielnie decydować jednakże wiem że nie tak łatwo wygrać z chorobą. nigdy nie mamy pewności czy została tylko zaleczona czy może całkowicie wyparowała z naszego wnętrza. Zawsze istnieje to ryzyko że czai się tylko na odpowiednią okazję by zaatakować. Tyle że ja nie mogę stać się ofiarą takiego przekrętu. I nawet nie zamierzam do tego dopuścić.

   Martwi mnie jedynie to skąd Diego wziął się w Los Angeles do cholery! Wyjeżdżając myślałam, ba!, byłam pewna że uwolniłam się ze szponów przeszłości i że  nie dane będzie mi się tłumaczyć przed nikim z poprzednich dwóch miejsc zamieszkania.

   Chociaż skoro Hernandez mnie sobie nie przypomina to może jest to dobry znak? Może jednak nigdy więcej go nie spotkam i nie będę musiała zmagać się z brzemieniem dawnych wyborów, dawnych lat? Oby nigdy sobie nie przypomniał a ja abym mogła żyć normalnie jak do tej pory. No, w miarę normalnie. Jednak wy wiecie o co chodzi.

   Brakuje mi plotek. Chyba muszę się spotkać z Gotti, ona zawsze ma jakieś nowości w zanadrzu.

#Witam!

O paczcie jaka sytuacja... Diego nie pamięta Fran xD

Tak, ja też nwm jak to jest możliwe.

Ale za to w minimalnym stopniu możecie zobaczyć z czym zmagała się w młodości Capone. :D

Rozdział krótki ale ważne jest że jest xD

Tak btw to jeszcze dziś pojawi się pierwszy rozdział/prolog na moim koncie na Wattpadzie ^^ [EDT: Już jest ^^]

Więcej tutaj: KLIK

Jest to mój profil na którym znajdziecie książkę :D

A teraz żegnam pyśki :*

Enjoy,

xoxo